28 marca 2023 r. odbyło się spotkanie z Tomaszem Patorą, podczas którego dyskutowano o roli dziennikarstwa śledczego, Spotkaniu towarzyszyła promocja najnowszej książki Tomasza Patory pt. Łowcy skór.
Tomasz Patora (ur. 1973 r.), dziennikarz od czasów licealnych, gdy wydawał drugoobiegowe pismo łódzkiej Federacji Młodzieży Walczącej. W 1989 r. działał – jako jeden z najmłodszych w Polsce – w Wojewódzkim Komitecie Obywatelskim „S” w Łodzi, biorąc udział w kampanii podczas pierwszych, częściowo wolnych wyborów. W 1991 r. trafił do tworzonej wówczas lokalnej redakcji „Gazety Wyborczej”.
W „Gazecie” Patora pracował jako dziennikarz śledczy i redaktor (szef działu miejskiego łódzkiego wydania dziennika) przez 17 lat. Opublikował szereg głośnych reportaży, wśród nich „Łowców skór”, w którym wraz z Marcinem Stelmasiakiem ujawnił aferę związaną z zabijaniem pacjentów łódzkiego pogotowia przez personel dla zysku ze sprzedaży informacji o ich zgonach. W konsekwencji publikacji reportażu dwóch sanitariuszy sprawców zbrodni oraz dwóch lekarzy zostało postawionych przed sądem. Skazano ich m.in. na dożywotnie więzienie oraz 25 lat więzienia za zabójstwa.
Inne ważne reportaże śledcze Patory dotyczyły m.in. dzikiej prywatyzacji służby zdrowia („Ścieżka zdrowia” 2001 r.) oraz oligarchizacji publicznych instytucji finansowych („Pan na Funduszu” 2001 r.). Później Patora ujawnił w „Wyborczej” m.in. kulisy nieznanej historii planowanej, powojennej zemsty polskich Żydów na Niemcach za Holocaust (reportaż „Nasz Bóg ich zgubi” 2007 r.), a w 2009 r. rozpoczął pracę jako dziennikarz telewizyjny w programach „Uwaga!” oraz „Superwizjer” telewizji TVN, gdzie w sumie opublikował ok. 300 reportaży. Tu wykrył m.in. aferę jednego z najbardziej znanych polskich seksuologów, który pod pozorem terapii molestował swoje pacjentki („Koktajl Gapika” 2010 r.), sprawę soli – groźnego odpadu z zakładów chemicznych, który poprzez fałszerstwo trafiał do zakładów spożywczych i restauracji w całym kraju („Afera solna” 2012 r.), sprawę właściciela krematorium, który wsypywał do urn zmieszane ludzkie prochy z wiadra („Przychodzę na grób do kogoś innego” 2015 r.), oraz głośną w całej Europie aferę masowego zabijania i przetwarzania na mięso chorych i padłych krów („Chore bydło kupię”, 2019 r. wspólnie z Patrykiem Szczepaniakiem).
Patora jest laureatem wielu nagród. Zdobył m.in. nagrodę im. Kurta Schorka Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, nagrody na festiwalu Deauville Green Awards w Normandii, World Media Festiwal w Hamburgu i „Venice TV Awards” w Wenecji. 14-krotnie nominowany do najbardziej cenionej polskiej nagrody dziennikarskiej „Grand Press” (dwa razy ją zdobył), trzykrotnie zdobywał nagrodę „DetonaTOR” za najważniejsze publikacje śledcze. Dwukrotny zwycięzca konkursu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (tzw. polskie Pulitzery), konkursu fundacji im. S. Batorego przeciw korupcji oraz „Festiwalu Sztuki Faktu”, trzykrotnie wygrywał ogólnopolski festiwal „Człowiek w zagrożeniu”. Nominowany do nagród im. A. Woyciechowskiego i D. Fikusa.
Od 2001 r. wykładowca na łódzkiej Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej, dziś uczy studentów dziennikarstwa na Uniwersytecie Wrocławskim, Uniwersytecie SWPS oraz w Polskiej Szkole Reportażu.
W „Gazecie” Patora pracował jako dziennikarz śledczy i redaktor (szef działu miejskiego łódzkiego wydania dziennika) przez 17 lat. Opublikował szereg głośnych reportaży, wśród nich „Łowców skór”, w którym wraz z Marcinem Stelmasiakiem ujawnił aferę związaną z zabijaniem pacjentów łódzkiego pogotowia przez personel dla zysku ze sprzedaży informacji o ich zgonach. W konsekwencji publikacji reportażu dwóch sanitariuszy sprawców zbrodni oraz dwóch lekarzy zostało postawionych przed sądem. Skazano ich m.in. na dożywotnie więzienie oraz 25 lat więzienia za zabójstwa.
Inne ważne reportaże śledcze Patory dotyczyły m.in. dzikiej prywatyzacji służby zdrowia („Ścieżka zdrowia” 2001 r.) oraz oligarchizacji publicznych instytucji finansowych („Pan na Funduszu” 2001 r.). Później Patora ujawnił w „Wyborczej” m.in. kulisy nieznanej historii planowanej, powojennej zemsty polskich Żydów na Niemcach za Holocaust (reportaż „Nasz Bóg ich zgubi” 2007 r.), a w 2009 r. rozpoczął pracę jako dziennikarz telewizyjny w programach „Uwaga!” oraz „Superwizjer” telewizji TVN, gdzie w sumie opublikował ok. 300 reportaży. Tu wykrył m.in. aferę jednego z najbardziej znanych polskich seksuologów, który pod pozorem terapii molestował swoje pacjentki („Koktajl Gapika” 2010 r.), sprawę soli – groźnego odpadu z zakładów chemicznych, który poprzez fałszerstwo trafiał do zakładów spożywczych i restauracji w całym kraju („Afera solna” 2012 r.), sprawę właściciela krematorium, który wsypywał do urn zmieszane ludzkie prochy z wiadra („Przychodzę na grób do kogoś innego” 2015 r.), oraz głośną w całej Europie aferę masowego zabijania i przetwarzania na mięso chorych i padłych krów („Chore bydło kupię”, 2019 r. wspólnie z Patrykiem Szczepaniakiem).
Patora jest laureatem wielu nagród. Zdobył m.in. nagrodę im. Kurta Schorka Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku, nagrody na festiwalu Deauville Green Awards w Normandii, World Media Festiwal w Hamburgu i „Venice TV Awards” w Wenecji. 14-krotnie nominowany do najbardziej cenionej polskiej nagrody dziennikarskiej „Grand Press” (dwa razy ją zdobył), trzykrotnie zdobywał nagrodę „DetonaTOR” za najważniejsze publikacje śledcze. Dwukrotny zwycięzca konkursu Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (tzw. polskie Pulitzery), konkursu fundacji im. S. Batorego przeciw korupcji oraz „Festiwalu Sztuki Faktu”, trzykrotnie wygrywał ogólnopolski festiwal „Człowiek w zagrożeniu”. Nominowany do nagród im. A. Woyciechowskiego i D. Fikusa.
Od 2001 r. wykładowca na łódzkiej Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej, dziś uczy studentów dziennikarstwa na Uniwersytecie Wrocławskim, Uniwersytecie SWPS oraz w Polskiej Szkole Reportażu.
